De ouders van een jongetje van 15 jaar vroegen mijn hulp. Hun zoon zou hebben ingebroken in een flat.
De bewoner van de flat zegt dat hij 3 jongens heeft gezien, waarvan hij er een te pakken kon krijgen. En dat was mijn cliënt. Deze ontkende stellig iets met deze zaak te maken te hebben en op zoek te zijn geweest naar een vriend die in dezelfde flat woonde.
Uiteraard moest daar nader onderzoek voor worden verricht. De Officie van Justitie had beslist dat hij in de cel moest blijven.
De ouders maakten zich vreselijk ongerust omdat het jongetje inmiddels onder behandeling was van een psycholoog in verband met problemen die hij op school had. Ze waren vreselijk bang dat opsluiting zijn problemen zouden verergeren.
In het Jeugdrecht is het niet nodig dat kinderen in de cel verblijven als zij voorlopige hechtenis moeten ondergaan. Ze kunnen ook thuis afwachten wat er verder zal gebeuren. Echter, ik heb de indruk dat dat zelden gebeurt.
Hoewel het niet mijn gewoonte is, meende ik er in dit geval goed aan te doen de Officier van Justitie te bellen, die ik na veel moeite te pakken kreeg. Het was vrijdagmiddag en ik was bang dat iedereen al naar huis zou zijn.
De discussie met de Officier van Justitie liep hoog op, omdat de Officier van Justitie volhield dat onderzoek noodzakelijk was. Ik heb bij herhaling gezegd dat het mij daar niet om ging, maar dat wat er ook was gebeurd, dit jongetje van 15 jaar niet in een cel moest blijven maar naar huis moest gaan. Temeer omdat er geen enkel eerder contact met Justitie was geweest.
Uiteindelijk beloofde de Officier van Justitie mij zich met de politie in verbinding te stellen en het aan de politie over te laten om te beslissen of hij naar huis kon. Op zich vond ik dat nogal een wonderlijk standpunt, omdat uiteindelijk de Officier van Justitie beslist en niet de politie.
Maar wat daar ook van zij, de politie zond mij een mail dat zij de vader hadden bericht dat hij zijn zoon diezelfde avond op kon komen halen.
Hulde!